طبق معمول شناختن نسرین اقلیدس با اسناد گردی های تاریخ ام و دنبال چیز میز گشتن های ریاضی شروع شد. در مورد نسرین خیلی سخت نبود که کنجکاو شوم که او کیست، یک نگاه به صفحه زیر از سالنامه دانشگاه تهران در سال ۱۳۴۵-۱۳۴۶ و دیدن نام تنها یک زن در میان نام آن همه مرد کافی بود
قدم بعدی مثل همیشه وب گردی است و امید اینکه چیزی بیابی و نا امیدی تکراری از اینکه چیزی نمی یابی به جز یک عکس در کنار یک عنوان در صفحه پیشکسوتان دانشکده ریاضی دانشگاه تهران
همین! و دوباره مثل همیشه که این آدم ها هستند که خاطرات را زنده نگه می دارند و نه اسناد، شناخت نسرین اقلیدس فقط از مسیر مهربانی و اعتماد نزدیک ترین فرد به او امکان پذیر شد: همسر او، دکتر محمد علی علاقه بند که خود اولین رئیس مرکز فناوری اطلاعات دانشگاه تهران بوده است. به همین دلیل برای قدر شناسی از این اعتماد، متنی را که ایشان تهیه کرده اند با همان عنوانی که برای من فرستاده اند و بدون هیچ کم و کاستی در زیر منتشر می کنم
زندگی نامه شادروان نسرین اقلیدس
سال ۱۳۱۵ درشهر شیراز در یک خانواده فرهنگی (پدر رییس فرهنک شیراز- مادر آموزگار) متولد شد در سن چهار سالگی به تهران آمده دبستان و دوره متوسطه را در تهران گذرانید و دیپلم پنج ساله عمومی را در سال ۱۳۳۳ و دیپلم شش ساله در رشته ریاضی را در سال ۱۳۳۴ اخذ نمود. در سال ۱۳۳۵ در رشته ریاضی دانشکده علوم تهران پذیرفته شد و لیسانس خود را در این رشته در سال ۱۳۳۷ دریافت نمود ( تعداد دانشجویان دختر در آن سال ها کمتر از تعداد انگشتان یک دست بود) در دوران دانشجویی در امور ورزشی هم فعالیت داشت و در مسابقات تنیس روی میز دانشگاه تهران بارکورد دونفری مختلط حایز رتبه اول و اخذ مدال درجه یک و همچنین با رکورد تیمی حایز رتبه دوم و کسب مدال درجه دو گردید
پس از دریافت لیسانس ریاضی در سال ۱۳۳۷ دوره های ماشین های اداری آ بی ام را در اداره کل آمار وزارت کشور گذرانید و گواهی آن را دریافت نمود تا بتواند به راحتی شغل مناسبی بدست آورد چون دراین سال در دوره فوق لیسانس آمارشناسی دانشگاه تهران پذیرفته شد ترجیح داد به تحصیل ادامه دهد هر چند در دوران تحصیل نیمه وقت در بخش آمار اشتغال داشت تا این که در سال ۱۳۳۹ به اخذ مدرک فوق لیسانس آمار شناسی نایل گردید. پس از فراغت از تحصیل با توجه به سوابقه کاری که در اداره کل آمار وزارت اقتصاد داشت واداره مربوطه از نحوه کار وی رضایت داشت بطور رسمی استخدام گردید
سال ۱۳۴۰ درخواست انتقال وی به دانشگاه تهران جهت تدریس با توجه به سابقه اش مورد موافقت وزارت اقتصاد و دانشگاه تهران قرار گرفت و به دانشگاه تهران منتقل گردید و به امر تدریس دروس آمار بخصوص برای رشته های زیست شناسی و پزشکی پرداخت. در سال ۱۳۴۶ از طرف دانشگاه تهران و دانشگاه سربن پاریس یک بورس یک ساله در اختیار وی قرار گرفت به خارج از کشور رفت هرچند این بورس برای سال دوم تمدید گردید ولی به علت ازدواج در سال ۱۳۴۷ به کشور برگشت و کماکان بکار تدریس در دانشکده علوم ادامه داد حاصل این ازدواج برای آنان دو فرزند (یک دختر و یک پسر) بود
درسال ۱۳۵۲ که در ماموریتی بهمراه همسرش به تولوز فرانسه رفته بود در دانشگاه پل ساباتیه برای دوره دکتری ریاضیات کاربری نامنویسی نمود موفق به اخد مدرک (د ا آ ) که ضمیه است گردید و پایان نامه خود را شروع نمود در سال ۱۳۵۵ به علت اتمام دوره ماموریت با توافق استاد راهنما مقرر شد ادامه پایان نامه را در تهران به انجام برساند و برای دفاع از آن به فرانسه برود. در تهران به علت مشغله شغلی در دانشگاه و اداره منزل و تربیت و سرپرستی و رسیدگی به تحصیلات فرزندان کار پایان نامه به کندی پیش می رفت و کم کم بدست فراموشی سپرده شد
روان شاد بعد از بازنشستگی سرگرم و مراقبت از فرزندان و اداره منزل و اموری از این قبیل بود تا این که در سال ۱۳۹۵ به علت ابتلای به بیماری سرطان به رحمت ایزدی پیوست روحش شاد
نسرین اقلیدس کیست؟
برای من نسرین اقلیدس نمونه ای از همه زنان ایران است که از فرصت های کم و هرازگاهی ای که نصیب آنها شده استفاده کرده اند و بدون اینکه لزوما خود بدانند اثر خود را گذاشته اند. وقتی به دهه چهل شمسی فکر می کنم و دانشکده ای که همه ی اساتید آن مرد هستند و قیافه پسران (یک عالمه) و دخترانی (دو سه تا) را تصویر می کنم که در جلسه اول کلاس منتظر استاد خود نشسته اند و ناگهان یک زن وارد کلاس می شود و خود را معرفی می کند و روی تخته می نویسد نسرین اقلیدس تمام وجودم از شادی و هیجان لبریز می شود. نسرین اقلیدس یکی از حلقه های زنجیری است که دختران ریاضی ورز ایران را به هم پیوند می دهد. روحش شاد
ای کاش ها
ای کاش دانشکده ریاضی امکان این را بررسی کند که به نسرین اقلیدس دکترای افتخاری بدهد و این بهانه ای شود که نام او شنیده شود
ای کاش یادبگیریم که مثل غربی ها وقتی همکاری فوت می کند برای او و توسط همکارانی که با او کار کرده اند «متن درگذشت*» بنویسیم. این کم هزینه ترین راه برای نگه داشتن نام آنهاست و احترام به تاریخ
* Obituary